Yaşamanın ağırlığını boynuma dolayan her insanın çaresiz yakarışlarına sinsice gülüp geçmek...
Beni değiştirmeye çalışan her zavallının ölümünde, onlar merhametimi beklerken tuz dökmek istiyorum...Şu an okulda olmalıydım değil mi?..Başıma esince nasıl gelirim eve,aman aman...Gelirim, yarınki tantana içinse hazırlığımı bile yaparım.
Artık tamamen seninle paylaşacağım her şeyi, iyice günlük yaptım seni...Konuşacak kimse yok çünkü,dış dünyada...Artık gerçekten, yalnızım.Dostluk denen şeyden az önce sıyrıldım.Saçma sorunları içinde boğuladursunlar ben karaya çıkıp nefes almak istiyorum.Sınıfımı değiştirmeyi bile düşünüyorum, o adamın ders vermediği herhangi bir sınıfa gidebilirim.Samimiyetinin karşılığını sıkılmış ve boş bakan gözlerimle alan hoca, sıkılıyosan hiç ilgilenmem dedi.Ay çok da umrumda!...Numaramla hitap edermiş, dinlemezmiş,bilmemneymiş.Yanımdan geçerken suratına bakmadım,o kadar sinirliyim, o da bana bakmadı sanırım.Her nereye gidiyorsan orada ölürsün umarım.Geçen seneyi aramıyorum demiştim değil mi, yalan söyledim...Belki geçen seneyi değil, ama o zaman elimde olanları özledim.Okulda yapayalnızım,bir tek insan yok,yüzüne bakıp konuşacağım...Evde yalnızım...Ve bu dakika içinde aldığım kararları uygulayacağım.Artık kimse yok, kimseye ihtiyacım da yok...Cem'in dediği gibi, yalnızda ayağa kalkabilirim...
2 yorum:
Senin de melankolik bir yanın var ama biraz ya da çok şu an için birşey söyleyemeyeceğim ama asabiyet ve öfke de var. Melankolik bir havada yalnızlık çekilir ama bu öfkeyle zor olur gibi. Herkes yalnız geldi bu dünyaya, oyalanıyor ve yine yalnız gidecek, gerçek budur.
Bugün bir daha melankoliksin lafını duymamalıyım diye düşünürkenn bak gelde sinirli olma.öldürürüm en fazla zararım dokunmaz valla...
Yorum Gönder