saçmalayayım dedim.(aduket)

Bir zamanlar, kuzenle delice Harry Potter izlerdik.

Bir zamanlar,Street Fighter oynardık ve ben yenerdim.Chunli'yi kuzen alırdı,bende Ryu'yu,aduketimle yıkardım ortalığı...

Bir zamanlar, bitmek tükenmek bilmez sabrımızla super mario oynardık.

Bir zamanlar,pes oynardık ve finale doğru hep ben galip gelirdim.

Bir zamanlar,bu söylediklerimin hepsinden daha önce zamanlar biz bakkala yeni oyuncak gelir gelmez koşar,alır.İlk denemesini biz yapardık.Ok atma gibi bir oyun vardı hatta,komikti.

Bir zamanlar,kuzenle, abisinin gitarını çalmaya çalışırdık,kendi çapımızda havalıydık.

Bir zamanlar,büyük ananemi sinir eder,evde 4 dönerdik.

Bir zamanlar, büyük ananemin normal konuşmasının içinde mevcut olan,''şavkı söyündüründe üyüyem'' sözüne bol bol gülerdik.

O konuşmanın içinde en çok güldüğümüz buydu,ardından ''alaf almış'' sözüydü.

Mutluyduk hemde çok.Benim kardeşim yoktu,onun vakit geçirecek birisi...Aynı yaştaydık,aynı akla sahiptik,kardeşten öteydik.Kardeşliğimizi mutlu oyunlarımızla sürdürüyorduk.Ben kız olduğum halde,kız oyunlarını sevmezdim,hatta kızları hiç sevmezdim.Onunla beraber bu oyunları oynamayı seviyordum ama... 

Şimdi,büyük ananem yok.Kuzenim,bir adım uzağımda ama onuda gördüğüm yok.

Zaman çok acımasız,yaşam koşulları da öyle.Dersane saatleri,okul saatleri,etüt saatleri,benim fazladan toplantı saatlerim derken göremez olduk birbirimizi.Vakit bulduğumuzda ise,sanki birbirimize çok uzakta yaşıyor gibi hasret gideririz.İşte böyle yaşamak zorunda olduğumuz için isyanım geliyor,engel olamıyorum.

Hemen geçmesini istiyorum zamanın,sadece bunun için değil,bundan daha önemli bir şey için...

Kırık kanatlarımın gerçek sevgiyle onarılması için,eksik kalan yapboz parçalarımın tamamlanması için...

Mutluluğu her zerremde hissetmek için,geceleri güvenle uyumak, sabahları sevinçle uyanmak için...

Hayallerimi yaşamak için...