20100922

mektup,acıtır.

Tanrı sana ve bana merhamet etsin!

Gün ışığım...
Yakınımdan gidişin, beni bir güvercinin kanatsız kalışı gibi etkiledi.Öyle ki, gidişinden beridir, ne nefes alabiliyorum ne de konuşabiliyorum.Halim bir mecnunu andırsa da, sabırlı değilim hele güçlü, hiç değilim.
Kör kalmış gibiyim gün ışığım...
Sen yokken bu duvarlar,bu ağaçlar,bu gökyüzü de barındırmıyor beni.Şimdi sana olan özlemim o denli arttı ki,gözyaşları bile bu susuzluğumu dindirmiyor.Sanırım içten içe yanıyor, kuruyorum.
Hiçbir şeye ilgi duyamıyorum.
Artık kitaplarım da yetmiyor bana.Dost kavramını unutur gibiyim.
En büyük umudum geri dönecek olman.
Bir gün dönüp,yine benimle olman.
O zamana dek özlemim bir önceki günün 10 katı artarak devam edecek.

Sevgiler,
Hanife..

1 yorum:

Profösör dedi ki...

Sevgin bereketli olsun..