Demet gitti bu gün.kısa bir süreliğine düzene girmeye çalışan hayatımın iplerini saldım yine.düzensizim,ilgisizim, yeteksizim...belki annem bu yüzden nefret ediyordur benden.belki bu yüzden tuhaf buluyorlardır beni.bunu bile önemsemiyorum.İnsanlarla konuşurken onları aşağılar gibi bakıyormuşum.hayır blog öyle bir şey yapmıyorum aslında hatta çok insancılım ben.
Bu sözü başka bir insandan daha duyarsam iyi olmayacak.


keşke cem karaca ölmeseydi bir de.ne güzel olurdu değil mi...seviyorum o adamcağızı...
başımın dönemsi de daha geçmedi.iyi hissetmiyorum aslında.


Her şey bir yana blog, demetciğimle vakit geçirmek pek güzeldi.beraber yemek yapmak,beraber uyumak...isminde ki -le yi bilerek ayırmadım blog,çemkirme hemen...ama öyle yakın hissediyorumki, ayırmak istemiyorum işte.saçma değil mi...sağol.




...ve bir gün gelecek blog, bir gün...
bir gün demetciğimle ben birlikte mariachi'lerimizi yudumlarken gökkuşağı belirecek gök yüzünde,serin bir deniz esintisi olacak bir de.oh.