Merhaba.Şimdi blog kimse beni anlamıyo, kimse umursamıyo gibi şeylerle başlayabilirdim ama başlamayacağım diğer yandan bunu söyleyerek zaten başlamış oldum.Bu cümlenin ışığında ise aklımı çoktan yitirmiş olduğumu açıkça görebilirsiniz.
Aklım, yere dökülen şekerde...Şeker ben temizlemezsem orada kalacak...Aklım kurtta, gömleğimin üzerinde gördüğüm kurtta...Sobada cayır cayır yanışını izlediğim gömleğimde...Aklım gece kilitlediğim kapımda, kapımın arkasına dayadığım komidinde...Aklım sabaha dek uykusuz kalıp, kurtuluş gibi gördüğüm lakin daha da kırıldığım kadında, adamda...Aklım onun gerçekliğini reddediyor artık. Ve çevremdekiler,hiçbirinin gerçek olduğuna inanasım yok.Aynadaki görüntüm yanılsama, aynada gördüğüm her şey yanıltıyor beni.Aklım aynadan gördüğüm,camımın yansımasında...Aklım uçmuş aslında.Hiçbir şey hissetmiyorum şuan, bir şeyler hissediyorsam da  kırgınlık,hüzün ve bıkkınlık.Gelecek için sabredilme umudumu yitirmişim galiba zira aklım artık ödevimde değil.Geleceğim ödevimde bile değil.Geleceğim var mı ki?Hep bıkkın, sıkkın şeyler yazmak istemezdim.Daha iyisi olana dek...


Yağmur yağıyor,benim yağmurum...