İt's not your fault, it's my own fault

im not human at all, have no heart...

                                                                                                                              hep böyle...

yaşıyorum,orospu çocukları.

Merhaba Blog!
Canım Blogum...

Aradan kaç yıl geçti,iyi ki silmedim tamamiyle seni. Buralara gelmeyeli, İzmir'e döndüm,inanmazsın şimdiden buradan bile bıktım.Madak'tan alıntı yaparcasına;

İzmir'de her şey bitti! İspanya'ya gidiyorum!

diyesim var...Çok şey, çok fazla şey değişti de blog, benim bu kendi kendime konuşmalarım değişmedi. Komiktir, Sevgi'yle yaşıyorum artık. Komiktir, beni hiç mi aynı perspektifle görmeyecek bir adama aşığım. Komiktir, o zamanlar özlemle bahsettiğin Yazabilen Yaratık'la defalarca seviştin,sevemedin, hani sevdiklerimiz cinsiyetsizdi? Komiktir, artık kendimi bulmaların değil, kendimden kaçmaların yazılarını yazıyorum. Komiktir, hiçte komik olmayan şeylere gülüyorum.

Mutlu muyum?
Ne münasebet,acı çekmekten zevk alıyorum.

Eskiden buranın müdavimleri olanları şurada da görmek isterim =)

merhaba!

Ben burayı,buradaki hanifee'yi çok özledim.Yazıları okuyup kendime pay çıkarmalarımı,kendimi bulmalarımı,film,müzik ve daha bir sürü şeyi hiç tanımadığım halde okuduklarımızla ruhumuzu karşısına serdiğimiz insanlarla paylaşmayı çok özledim.Ben henüz ikibinlerin son iki rakamıyla anılmadığı yılları özledim.Eski okullarım,eski sevgilerim,eski mutluluklarım,şimdi benim için daha sıradan olan onca şeyin o zamanlar ne kadar da sıradışı oluşunu özledim.Sanallaşmış silik bir silulet olmadığımız daha gerçek daha canlı olduğumu zamanları özledim.Bu da bir geri dönüş yazısı olsun bence artık.Merhaba!

ah..!

Ben bunları niye yapıyorum?
İçten içe duyduğum bu kuşku, bu hüzün niye?
Düşünmemeye gayretliyken aklıma gelip duran o, niye?
Fazla mı iyi kalpliyim,fazla mı safım?
Düşündüğüm başkayken içime attıklarım niye?
Fikrim hür vicdanım azap içinde...

İşte blog, aklımda dönüp duranların özeti bu.Uzun zamandır da yazmıyordum buraya, yeni yıl yazısını hak ediyorsun diye düşündüm,geldim.Bu yıl bir çok şey değişecek eminim.Bu yıl çokta güzel başladı üstelik...Ummadığım yerlerde ummadığım zamanda karşılaştığım gülümsemelerim oldu...Yine ummadığım anlarda kabul ettirebilmişliklerim oldu.Kısaca blog bir sürü sürprizle karşıladı bu yıl beni...Umarım böyle de devam eder zira bu çalışma temposuyla üniversitede iyi bir bölüm kazanmak hayal olacak gibi duruyor bana.Evrenle iyi bir anlaşma içindeyiz, zihnim duruldu, sus dediklerimi aklım bağırıyor artık ve ben daha güçlü hissediyorum.Meğer boşu boşuna aklımı susmakla çürümeyi tecrübe ettirmişim, meğer ben yazarken söylerken iyi insanlarlayken daha iyiymişim.Şuan çok huzurluyum... 

bir bardağa bakarak yazmak istedim.

Nerden başlayacağımı bilmiyor değilim, nasıl anlatacağımı da...Anlayabilecek, hissedebilecek tek bir kimse var mı, bunu bilmiyorum...Bunu söyleyişim, benim de günümüzün çaresiz ve kesinlikle geri dönülemez bir şekilde bireyselleşTİRİLmiş düşüncelerin beyinde vücut bulması olayına yakalandığımı gösteriyor.Suç, bende değil...Kesinlikle değil..Onların...
Birileri beni anlıyor olsaydı ben konuşmaktan çekinmezdim, ağzımı açtığımda yalpalamaz dik dururdu kelimelerim,sesim..Mideme ağrılar girmezdi en önemlisi,karnımın ortasında bir yumru çırpınıp duruyor olmazdı.Beni anlamamak ne kelime tanımayanlarım var...Gerçekten böyle şeyler söylemekten iğreniyorum, böyle hissetmek zorunda olduğum için de iğreniyorum işte kendimden!Bundan da..Fakat bunları söylettiRiyorsunuz işte.Ben zaten bundan bile geçmiştim oysa...
Umut dolu şiirler yazmaya söz verdiğim biri vardı...Parmaklarıma dolandırdım nefesimi,kalemim yine de ne bana uymadı...Yapamadım.
Ben böyle değildim aslında, ne olduysa kısacık bir yıl içinde oldu.Hiç bilmediğim, aklımın ucundan bile geçmeyen şeyler öğrendim..O bir yıl içinde şiirin, duygunun, sıcağın,karanlığın en mühimi dışlanmanın  ne olduğunu öğrendim,unutulmanın da...O küçücük bir yıl içinde çok şey değiştirdi bende...Acısını sonradan çıkaran ne çok şey yaşamışım ya da ne takıntılı ne sıkıcı ne lanet bir insanmışım!...Sırf belki bir gün önemli biri olabilirim diye uzatıyorum gecelerimi...Anlamayacaksınız...
Ben böyle değilim, demiştim...Harry Potter izlerdim sabah akşam mesela...Şimdi o kadar çok gereksiz bilgi var ki bununla ilgili beynimde...Senaristine sorsanız hatırlamaz...Ben hep fantastik şeyleri sevmişim...Asla normal bir kız olmadım da, güzel bir kız olsaydım belki...Farklı olur muydu?..
Anneme çok şey yazmıştım...Gelecekte ki bana, sayfa sayfa hatırlatma notları...Günlük yazmadığım için garipleyenler, günlük tuttuğum için deli diyenler...Her şeyime muhalefet olanlar.
Öldürmek istediğim çok insan vardı, hala varlar...Yaşaması için her gün dua ettiğim ne az insan...Olmadık şeylere umut bağladım, umut etmekten hiç bıkmadım.Karnımdaki yumruya aldırmadan, nefes alamadan hatta, konuşmak için çabaladım ben bu yüzden suçlu değilim işte...Yine de ölmesini istediğim insanlar oldu...Böyle hissetmeme sebep olduklarından....Beni affet anne...Hiç bilmeyecek olsan da...
Geçecek...

ben hiç küfretmezdim.ben hiç bu kadar çok kızmazdım.ben hiç kızdığım için ağlamazdım.ben beni kimsenin sevmediğini bildiğim halde yaşar giderdim onların arasında.annemi hiç sevemedim ben.halbuki çok istediğim zamanlar oldu, gerçekten istediğim için şöyle dolu dolu sarılmak ya da varlığını yanımda hissetmeyi...ama olmadı olmuyor.biz birbirimiz için yanlışız.o bana ne kadar doğru gelmiyorsa bende en az o kadar vasatım onun için.

ben hiç küfretmezdim.ben hiç ağlarken küfretmemiştim.ben daha hiç küfretmemiştim ki.
beynimin içinde cızıldayan sesler var.
biz samimiyetimizi kaybedeli çok olmuştu zaten.şimdi sadece, eskiden tanıdığım biri olman için uğraşıyorum, beynimde, hayatımın içinde.

ben hiç küfretmemiştim.Edebim o kadar önemliydi ki benim için, ben hiç bugünkü kadar ağlamamıştım.Ben bağlarımı birer birer koparmamıştım böyle ardarda bi gün içinde.ben hiç araya koyduğum mesafeyi söze dökmemiştim bugüne kadar.ben beni kimsenin sevmediğini bilirdim zaten.biliyorum hala.

ben bedenimden nefret ederdim evet ama hiç küfretmemiştim.ben sadece onlardan kopuncaya kadar beni idare edecek imkanlar için burdayım kimseden özellikle bir şey istediğim olmadı hiç.ben sevgi beklemiyorum ki ben sevilmediğimi hep biliyordum.yalnız büyürken öğrenmiştim bunu ben.ben küfretmemiştim.

küfretmediğimden üzerimde meydana gelecek pişmanlıklar, kendinden iğrenmelerim olmamıştı hiç.ben hiç bu kadar sessiz kalmak istememiştim.ben hiç böyle ağlamamıştım.ben bana yanlış gelen her şeyiniz yüzünden uzak kalmıştım sadece ama hiç bu kadar isyana gelmemiştim.

konuşmadım, kustum sanki.öyle kötüydü ki.

ben yine de onun suratına karşı küfretmedim.

ben onun üzerimde bıraktığı öfkeyi, kızgınlığı, hüznü kustum gözüme çarpan her şeye.

...doğru çalışmayan mouse'ma kırılmak üzre olan koluma, mütevaziliğin ta kendisine.

ben hiç küfredeceğimi sanmazdım.ben bir tür arınma yolu aramıyorum.çünkü zaten ben hiç bu kadar ağlamamıştım.biz samimi olamadık hiç birbirimize karşı.ne ben seni öyle çok sevmelere kalktım ne de sen beni bir iş koşturmak dışında çağırdın.biz hep birbirimize uzaktık.

ama artık paylaşabildiğimiz bir şeyler varsa bile burada bitiyor.ben sana dayanabilme miladımı tükettim.ne ben senin sırlarını taşıyabiliyorum ne de sen benimle kalbimi kırmadan konuşabiliyorsun.sen beni kırmadan hiçbir şey yapabilmiş değilsin.doğru cümle kesinlikle bu; ben sana dayanabilme miladımı tükettim.

ben hala ağlıyorsam, ruhumu bu ağırlıktan kurtarmak dışında başka bir şey için değil.artık paylaştığımız- paylaşacağımız her şey bitti.sen bitirdin.bittiği için sevindim aslında.

tanrıdan bu gece sessizce ölümümü getirmesini isterdim eğer bu güne dek hiç bıçak değmemiş sağlam bedenimi parçalayacakları ihtimalini düşünmesem.hiçbir parçamı bağışlamak niyetinde de değilim. hiç kimse benim kadar değerli değil.öyle bencilim ki, bir buçuk saattir sadece küfretmemin üzerimdeki ağırlığından ağlıyorum.öyle soğuk kanlıyım ki, ben bir gün bugünün geleceğini biliyordum.böyle olacağını biliyordum.hepiniz bi noktada aynısınız ne de olsa değil mi?

sims oynuyor olduğumu varsayarak avutmaya devam edeceğim kendimi.bunların hiçbiri gerçek değil.gerçek olacak gibi değil tüm bunlar.uyuyorum.uyuyorum.uyuyorum.yerin dibine geçesi düşüncelerimi susturuyorum.benden istenilen şeyi yapıyorum.kendimi daha kendim dahi dokunamadan çürütüyorum.uyuyorum.

                                                                                                                                              nyssia.

hello!

bana aptalca değil, delice tek bir şey söyleyen biri çıkarsa karşıma, hiç ardıma bakmadan onunla kaçacağım buralardan...

Ben bu insanları sevEbiliyorsam bi nedeni var.(Oğullar ve Rencide Ruhlar)

...

.."Beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme başlar.
Ben Alper Kamu, birkaç ay önce beş yaşına bastım. Doğum günüm yaklaşırken vaktimin büyük kısmını pencerenin önünde, dışardaki insanları izleyerek geçiriyordum. Hızlanarak, yavaşlayarak, türlü sesler çıkararak ve bir yerlere bakarak yaşayıp gidiyorlardı. Bir gün onlardan biri haline geleceğimi düşünmek beni hasta ediyordu. Ne yazık ki bundan kaçış yoktu. Zaman acımasızdı ve ben hızla yaşlanıyordum.
Hayatımdaki tek iyi şey artık anaokuluna gitmek zorunda olmayışımdı. Zarardan kâr. Uzun süre annem ile babama anaokulunun bana göre bir yer olmadığını anlatmaya çalışmıştım aslında. Bütün rasyonel dayanaklarıyla. Hiçbir işe yaramamıştı maalesef. İlla ki uykumda kan ter içinde tepinmek, servis minübüsü kapıya geldiğinde küçük çaplı bir sinir krizi geçirmek gibi yöntemlere başvurmam gerekecekti derdimi anlamaları için. Kepazelik. İnsanı kendinden utandırıyorlardı." 


"Bütün orta sınıf çalışanları gibi iş günlerini hafta sonunu bekleyerek, hafta sonunu da iş günlerini özleyerek geçiriyorlardı. Ömürlerinin son dakikasının nasıl geldiğini anlamayacaklardı bile. Sistemin zaferi.”

....

“Hayatımın en hızlı günlerini yaşıyordum. Dövüşecek düşmanlar ve sevilecek kadınlarla çevrelenmiştim. Gerçi silahım plastiktendi. Kadınlarım da öyle. Yine de böylesi hiç yoktan iyiydi.” 



Benim bir şey söylememe gerek kaldı mı ki? Bu adamlar zeki, bu adamlar işini biliyor, bu adamlar bir harika! Murat Menteş'en ayırmak istemedim kendisini zira ona duyduğum hayranlığı her lafa sıkıştırma çabasındayım şu sıralar.:)
Hiç böyle bir 5 yaş yaşanmadı diyorum başka da spoiler vermiyorum.






Şimdi kendimden not düşeyim; günlerden beri ilk defa bu kadar huzurluyum.Ben biliyorum bunun nedenini...Her söz aklımda...Gözlerin kapanış açılışı bile...Neyse...
Daha önceki günlerde konuşulmuş şeylerse bugün sınıfta öylece otururken aklıma çöktü.Hani yalnız oturuşum, cidden dışarıdan nasıl görünüyor olabileceği falan. Sahiden umursamıyormuşum ama ben bunu hatta keyifli bile geldi bir an için, izlemek, anlamsızca yapılan her şeyi izlemek ve benimle konuşmamak için gözlerini bile kaçırdıklarını bilmek...Öyle keyifli ki, kibir değil, gülünç olana gülüyorum sadece.Bu bana çok keyif veriyor doğrusu.Sınıfta vereceğim cevaplardan çekinenler dahi var.Ah ah, bir gün hepimiz büyüyeceğiz.Ve Alper Kamu'nun da dediği gibi, biz aslında çoktan çürümeye başladık...

Çok iyi adamlar bazen çok tehlikeli olabiliyorlar.Biliyorum.

Mesela, benim senin yanında çok farklı oluşum, sessiz kalışım, beynim konuşmak isterken dilimin susmaya inat edişi belki sahiden kendimden çok farklı biri oluşum değilde kendimi bulmamdır.Çünkü huzur var senin yanında, anlatabildim mi acaba? Bunu bilmiyorum.

something old...something new...something "blue"...

   
                                                             
 aayyy rimembııııııııırrrrrrrrrrrrr...........!!!!!!!!!!!!

Sahiden hatırlıyorum,çok çok tuhaf ama gerçek...Hatırlıyorum.Fakat anlamıyorum.Beynimin içi öyle dağınık ki...
Şimdi mesela ben onu düşünüyorum, elimde değil bi şekilde sokuyo kendini beynime.ha bak gece bile yazmışım defterime.Anlamıyorum bilog!
Şimdi bu şahıs, bu kadın, bu afeti bilmemne, her neyse işte o, neden yapıyor bunları, neden kendini bunları yaşamaya sürüklüyo bi gram anlamıyorum.Beynimde neden hala bir afet olduğunu da bilmiyorum, neden kıymetli hala içten içe?Hepsi acı bi tesadüf belki...Belki sadece o kadar.
Evet, genellemelerle yaşadığımız hayatta acılar var hemde gerçek acılar...Tahammül edilemeyecek kadar gerçek olanlar...Onun varlığı da belki acı bir tesadüf, o böyleyken benim onu düşünmem acı bir gerçek...Benim gibi olduğunu düşünürken benden çok farklı olması çok acı bir gerçek.Fakat hala anlamıyorum.Ben ısrarla "nitelikli insan"larla arkadaş olmaya çalışırken onu şimdi bir kaç bişey'le görmek çok çok çok acı bir gerçek.Benim onu iyi sanışım milyon kat acı gerçek...!

Vallahi anlamıyorum bilog!
Beynim istemsizce onu düşünmeye inat ediyor.Yaşanan yaşanmayan her anı, onun deyimiyle; manyaklıklar...Ve yine onun deyimiyle "yaşanmaya değecek manyaklıklar"...Neden böyle, niye hemde nasıl ve ne zaman bir anda böyle..? Anlamıyorum.Tek kelime edemeyişimin sebebi olmalı, evet hatırlıyorum bunu, sebebi güvensizlik miydi neydi?
Bunu neden yapsındı? Hemde bana? Ben öyleyken neyin intikamı ve yahut en nefret edilenin ben oluşum?
Saf mıyım, fazla mı kuvvetli? Anlamıyorum.
9. sınıftaki her şey tek kelimeyle "***"muş meğer.Geçmişimdeki her şey kirli sanki, öyle temiz tutmaya çalıştıkça, kötü bir kelime bile etmemeye çalıştıkça...Sakınan göze çöp batarmış...Sakındığım hayatıma sevgim battı.

merhaba.

Dışarısının sıcaklığına karşın odamın adeta soğutucu kimliğine bürünmesine şaşıyorum. (bu parmaklar buza çalarken yazılmış bir yazı olacaktır.)Bi kaç zamandır hayatın tadı denilen şey yok sanki, varsa da ben tat alma yetimi kaybetmiş falan olmalıyım.Okula gitmemek için bahaneler uyduruşum kadar, okula giderken ayaklarımın geri geri gitmesi takdire şayan bir şey.

Benim derdim aslında kimsenin içten olmayışı, bir merhabayı bile esirgemeleri veya sıcakkanlı olmayışım olabilir.Emin değilim.Fakat mesela, Keyif'in defterine yazarken mutluydum,benimle birlikte derbeder bi hayat süren telefonum düzelince de mutlu olmuştum.Geçmiş zamanlar...Ne de çabuk geçiyor zaman, ben hala vaktin geçmediğine dert yanarken...

...

nobodylovesme

Merhaba baylar bayanlar ve diğerleri...(google'da böyle bir seçenek var bilen bilir.)Dişim feci ağrıyor, gösterdiğim "pekbilirler" tarafından konulan tanı 20'lik diş vak'ası...Öyleyse; merhaba sana da saçma sapan bir anda etini yırtmaya zorlayan diş.Yüzümün yarısını kullanamamam dışında bir zorluk yaratmadın ne de olsa bana, nefret etmemeliyim senden değil mi?Yarına hazırlanmalıydım oysa, mühim bir gün çünkü, fakat ben acı çekiyor ve kendimi blogla dertleşirken buluyorum.Ah hayat ne garip!2. eklemek istediğim gariplik ise, bir muhterem tarafından da "balatayı sıyırmak" deyimine özne olarak uygun görüldüm.2 yıla kalmazmış öyle diyor peh peh...Bir dakika, konu dişimdi. Evet dişim yarına engel olmamalı mesela, Ne yapmalıyım onu da bilmiyorum fakat kesinlikle ilaç almak istemiyorum.İğreniyorum nedense.Neyse, gidip acı çekmeliyim biraz daha, buralardan giderken bunu da sıkıştırayım buraya;

İnşallah demeyen paranoyaktır.

Dikkat!..Bu sıradan bir günün kaydıdır.

Blog camiasında öğrendiğim bir şey varsa o da sonuna kadar küstah olman gerektiğidir.En azından karşılaştığım durumlar bunu gösteriyor.Ve de ben buna alışmış durumdayım işte.Hatta iyiden iyiye bu şekle bürünmüş durumdayım.Son zamanlarda elimde olmadan veya düşünmüyor  olduğumdan ters cevaplar veriyorum muhatap olmak isteyenlerime...Bazen cevap bile vermek gelmiyor içimden,öyle yapıyorum.Bazen o denli yoğun düşüncelere dalıyorum ki, konuşmak isteyenlerden tiksiniyorum.Artık yazamıyorum mesela.Sesler beynimden çıkmamaya yeminli adeta...Doğruları söyleyeyim direkt olarak;Çevremdeki benimle aynı havayı soluyacak kimse istemiyorum.Konuşmak istemiyorum.Sessizlik istiyorum.Bu zamanlar zor biraz tabii, fakat hiç gerçek bir arkadaşım yok.Ailem dediğim şey, benden milyonlarca ışık yılı uzakta gibi...Her şeyin bu kadar sanal duruşundan korkmaya başladım.Mesela ben bir telefona aşığım, o ahizenin sesine.Rüya olmadığını nereden bileyim?Ben duvarın arkasından sesle yaşıyorum.Buna çoğunlukla peki anne diye cevap veriyorum.Öyle soğumuşum ki, hemde her şeyden...Öyle soyut, öyle sanal kalmış ki bana bunların tamamı, sanki...
Kendinize gelin!...Ben hala buyum.Ben hala bir gün doktorunun gelip, nereye gitmek istiyorsun, mükemmel bir yer olmalı deyip tardis'in kapısını aralayıp götürmesini bekleyen kızım işte.Değişmeyi düşünmüyorum da.Böyle işte.


Ayrıca ailemize yeni katılmış bu temizlik aracına da "dalek" ismi verdim.Ne kadar çok benziyor değil mi?

...yarın çok geç, bu gece ölmeliyim...

Korkma Ben Varım!

                       ...

“Öldürdüğüm insanlarla iyi arkadaş
olacağımızı düşünmüşümdür hep.”                       ...
 
Murat Menteşten harika bir roman daha!
Bazen o da bizim dünyamızda mı yaşıyor acaba diye cidden sorguluyorum kendimi.Harikulade bir düşün ortasına düşmüş silah sesleriyle şokun ortasında kalırken soluksuz takip ettiğim bu roman hayretlerimin üstüne hayret katarak bir kere daha Murat Menteş'e duyduğum hayranlığı attırıyor.Bir göz atın derim.Çok şey katacak yaşamınıza...!!!

isme gerek olmamalı.

Merhaba.
Bir hocamız başka bir okula gitti blog ve inanır mısın "acil" görevler falanlar filanlar onu geri bir veda etmeye uğramaktan alıkoymadı.Daha da garibi blog, gittiğinden bu yana en az 5 kere geldi okula...Ne garip.İnsanın "vefalı olanı" bir başka oluyor işte.Bunu tam o gün söylediğimde de herkesin yüzünde bir gülümseme vardı, benden başka herkesin...
Birilerinin ışık tutmasına gerek kalmadan da bulunabiliyor yol, bunu fark ettim şu günlerde...Fazla büyütmüşüm gözümde, her şey gibi.Yanlış doğru ilerliyorum blog.Tut beni.


Cem adrianın sesine aşina kulaklarım şu an yine ona ait kelimeleri çekiyor içine sindire sindire(hiç tutunamadığım gidenlerimsin...)
seve seve...Sen benim...ve nihayetinde bu...

Merhaba.Şimdi blog kimse beni anlamıyo, kimse umursamıyo gibi şeylerle başlayabilirdim ama başlamayacağım diğer yandan bunu söyleyerek zaten başlamış oldum.Bu cümlenin ışığında ise aklımı çoktan yitirmiş olduğumu açıkça görebilirsiniz.
Aklım, yere dökülen şekerde...Şeker ben temizlemezsem orada kalacak...Aklım kurtta, gömleğimin üzerinde gördüğüm kurtta...Sobada cayır cayır yanışını izlediğim gömleğimde...Aklım gece kilitlediğim kapımda, kapımın arkasına dayadığım komidinde...Aklım sabaha dek uykusuz kalıp, kurtuluş gibi gördüğüm lakin daha da kırıldığım kadında, adamda...Aklım onun gerçekliğini reddediyor artık. Ve çevremdekiler,hiçbirinin gerçek olduğuna inanasım yok.Aynadaki görüntüm yanılsama, aynada gördüğüm her şey yanıltıyor beni.Aklım aynadan gördüğüm,camımın yansımasında...Aklım uçmuş aslında.Hiçbir şey hissetmiyorum şuan, bir şeyler hissediyorsam da  kırgınlık,hüzün ve bıkkınlık.Gelecek için sabredilme umudumu yitirmişim galiba zira aklım artık ödevimde değil.Geleceğim ödevimde bile değil.Geleceğim var mı ki?Hep bıkkın, sıkkın şeyler yazmak istemezdim.Daha iyisi olana dek...


Yağmur yağıyor,benim yağmurum...

                                                                           ..........

Tren camından gerimde kalan şehre bakar gibi hüzünlüydü, geri döneceğini bile bile sana ağlamaklı bakan gözlerim...Sessiz ıssız kalırdım, aramanı  umut ederken...Fazla mı duygusal oldu?...
South park'ın başlamasını beklemek kadar heyecanlıydı oysa geleceğin dakikalar...heh, nelerle karşılaştırdım halbuki hepsinden daha güzel bu duygular, misaller olmasa nasıl anlatırım ki?
Nasılsa kimselerde okumuyor burda artık beni, yanlış yapsam pek de önemli değil dimi?..
Neyse..

o kirpik hala bende sevgilim...

                                                                    =)

bir tatlı huzur...

...

Çocukluğumda hep dua ederken neden avuçlarımızı göğe açtığımızı merak ederdim.Kendimce fikirlerim de mevcuttu.Şimdi düşündüğümde en çok şu fikrim hoşuma gidiyor.Dua ederken,Allah'a hem şükürlerimizi hem de tereddüt ettiklerimiz için affımızı dilediğimizden gökten nur yağardı...Ben hayalimde görürdüm bunu ve avuçlarımızla o ışık selinden nurları alır, yüzümüze sürerdik...

"Nur yüzlü" nün tanımını böyle canlandırmıştım beynimde...

Ramazan gelince melekler gelir derlerdi çevremdekiler...Meleklerle yanyana yaşamak...Bu yüzden o ışık seli hiç eksik olmazdı gökyüzünden... 

Bir tatlı huzur...

Öyle ya, şerrin olmadığı yerde huzurdan başka ne olabilir?

Ve ki meleklerin varlığını bilmek...

İman penceresinden bakabilmek hayata, ne büyük ödül!..

Böyle gelebilmek hayata...

...

Bu bayram ki, nice ateist geçinenlerin iç geçirip oruca,namaza merak salmalarının sebebi...

Ne güzel! 

Bu dahi güzel, tüm güzelliklerinin Sahibi için, bile isteye yapılsa, daha güzel...

Ve ben daha geçen hafta Fatma Abla'yla tanıştım.Sohbet tadındaki öyküsüyle buldum onu.Sesimiz olsaydı, "iki kişilik rüyalar"ımızda, ömürsün abla! derdim...

Derdim de, sonra gülüşüp, onu dinlemeye devam ederdim...

...

Şimdi yine sukut halini alıp, gidiyorum...

Herkese, huzurun ayı'nda, sabır ve sağlık diliyorum...

Hayırlı Ramazanlar...

halaa, dinleyen biri varsaaa.....

Welcome baby...

Yaşıyor olmaktan daha garip bir şey geldi başıma.Abla olmak!
Pekala, kimse beni takmıyor olsa da, pek minik alıp besleyesi geliyor insanın...Bu sabah şahsım ablası olarak ilk nazarlığını takıp, sağlıklı bir hayat diledim küçük, Soner'e...Aile ikiye bölünmüş durumda aslında, Ahmet diyen de var Soner de...Velhasıl, İki ismini de koyduk ki, kendi seçsin...Karakter kısmı, yaşamına kalmış...İyi hissettirmeli ona...Eh be, blog...bu da mı gelecekti başıma!?!