Birileri beni anlıyor olsaydı ben konuşmaktan çekinmezdim, ağzımı açtığımda yalpalamaz dik dururdu kelimelerim,sesim..Mideme ağrılar girmezdi en önemlisi,karnımın ortasında bir yumru çırpınıp duruyor olmazdı.Beni anlamamak ne kelime tanımayanlarım var...Gerçekten böyle şeyler söylemekten iğreniyorum, böyle hissetmek zorunda olduğum için de iğreniyorum işte kendimden!Bundan da..Fakat bunları söylettiRiyorsunuz işte.Ben zaten bundan bile geçmiştim oysa...
Umut dolu şiirler yazmaya söz verdiğim biri vardı...Parmaklarıma dolandırdım nefesimi,kalemim yine de ne bana uymadı...Yapamadım.
Ben böyle değildim aslında, ne olduysa kısacık bir yıl içinde oldu.Hiç bilmediğim, aklımın ucundan bile geçmeyen şeyler öğrendim..O bir yıl içinde şiirin, duygunun, sıcağın,karanlığın en mühimi dışlanmanın ne olduğunu öğrendim,unutulmanın da...O küçücük bir yıl içinde çok şey değiştirdi bende...Acısını sonradan çıkaran ne çok şey yaşamışım ya da ne takıntılı ne sıkıcı ne lanet bir insanmışım!...Sırf belki bir gün önemli biri olabilirim diye uzatıyorum gecelerimi...Anlamayacaksınız...
Ben böyle değilim, demiştim...Harry Potter izlerdim sabah akşam mesela...Şimdi o kadar çok gereksiz bilgi var ki bununla ilgili beynimde...Senaristine sorsanız hatırlamaz...Ben hep fantastik şeyleri sevmişim...Asla normal bir kız olmadım da, güzel bir kız olsaydım belki...Farklı olur muydu?..
Anneme çok şey yazmıştım...Gelecekte ki bana, sayfa sayfa hatırlatma notları...Günlük yazmadığım için garipleyenler, günlük tuttuğum için deli diyenler...Her şeyime muhalefet olanlar.
Öldürmek istediğim çok insan vardı, hala varlar...Yaşaması için her gün dua ettiğim ne az insan...Olmadık şeylere umut bağladım, umut etmekten hiç bıkmadım.Karnımdaki yumruya aldırmadan, nefes alamadan hatta, konuşmak için çabaladım ben bu yüzden suçlu değilim işte...Yine de ölmesini istediğim insanlar oldu...Böyle hissetmeme sebep olduklarından....Beni affet anne...Hiç bilmeyecek olsan da...
Geçecek...
