Bildiğin deliriyorum artık!


Dün neredeyse hiç uyumadım...
Sanırım 5le 6 arası uyumuşum
O kadar...
Bedenim isyan ediyor gibi beynime...
Dur,dinlen biraz...
Yok uyuyamıyorum.
Uyuduğum anda da rüya görmüşüm
Normal ve anlaşılır bir rüyaydı.
İyi ki o vardı.
Düş alemimi de düzene koymaya gelmişti sanki...


Her gün bir rüya görüyorum,
Çok saçma anlarda olmayan uykumu bölüyorum.
Geceleri 2 3 defa uyanmaya başladım...
Dayanamıyorum artık bu yorgunluğa...
Deliriyorum sanki...
Gözlerim acıyor,çook...:(

Baba olmayı becerebilenlerin günü kutlu olsun!


Evlatlarının yanında sigara içmekten kaçınan,evlatlarının büyümesini izlemek için kendi sağlığına da dikkat edenlerin...Gerçekten ama gerçekten babalığı severek yapanların günü kutlu olsun!
Ben hep derdim babama içme artık şu zıkkımı göremeyeceksin mezun oluşumu diye...Ki babam ilkokuldan mezun oluşumu bile görmedi...Hayatta olmasına karşın...Sanırım ona olan kızgınlığım geçmeyecek...Kendi içtiği gibi burnuma soka soka içtiğinde aklıma korkunç acımasız işkence sahneleri gelirdi..İdare edemediğim bir ruhum var..
Yinede babasız kızlar korosu ağlayadursun, babası olanlar değerini bilsin!


Böyle özel günler için yazı yazmam ben...Özel denilen şeyinde yalnız o güne özel olması fikri saçma gelir hep...


Başım feci ağrıyor...
Uykusuzum yine...
Saçma bir rüya gördüm,
Ankara'ya vapurla gidiyordum, yuh!


Neyse, ademoğlu bu ticari saçmalığın içine çekilirken, ben bağımsız kalıyorum.
Beynim patlayacak gibi...
Uykuya ihtiyacım var,rüyasız derin bir uyku...
Annem anlamıyor,annem hiç anlamadı zaten...




Neyse blog...Hadi sende git babanın elini öp...


Saygılar efenim...


Ademin günü kutlu olsun!!!

Güzel bir şeyin ardından gelmesi muhtemel acı şeyler hep beni bulabilir,

İyi gibi görünen bir son benim ilk hüznüm olabilir,

Saatlerdir tek satır bir şey okumamış da olabilirim...

Hatta saatlerdir müzik dinlemekten başka hiçbir şey yapmamış da olabilirim.

Belki yaz boyunca evden çıkmayabilirim...

Uyuduğumu sanıp,kafamın içindeki şu sesi gece boyunca dinlemiş olabilirim...

Uyanalı onca zaman oldu, tek lokma bir şey yememiş  de olabilirim.

Kırılgan olmadığımı, aksine  soğukkanlı olduğumu söylerken herkesin içinde ağlamış da olabilirim.

İstediğim konuşmayı yaptıktan sonra hiç ağlamamış gibi kahkahalar da atabilirim...

Karnım ağrımıyor ilk defa üzgün olduğum halde, o zaman mutluluğumun daha baskın olduğunu söyleyebilirim...

Sırf canım sıkılıyor diye böyle saçma bir şey yazmaya kalkmış olabilirim...

Bunu farkına varınca gittiğime eminim.

Dublorün Dilemması

Murat Menteş'ten; hayal aleminden zıplayarak gelen kelimelerin roman versiyonu...

Nuh Tufan, İbrahim Kurban gibi isimlerle daha ilk başta beni etkiledi.Müthiş bir zeka halkası... 

İçeriğe girmeden daha kitap kapağına bakarak gülümsediğimi hatırlıyorum, Sarı sayfalardan ilanlar;

"dostoyevski, puşkin'lik yapma! romanlarımı geri getirin kardeşim!, arkadaş kurbanları cemiyeti'nden fu"
"yayımlanmamış büyük dedemin defterleri, osmanlıca, türkçe"
"şibumi'de gizli tutulan dövüş teknikleri"
"türkçe, ingilizce, yarım kalmış romanlarınız itina ile tamamlanır"
"gözlerimi kaybettim, roman okuyacak eleman"
"dedektiflik belgesi, nerede nasıl oldu bilemiyorum. gitti"

Bittiği zaman kendime baya bir kırgınlık hissedip tekrar başlayasım bir şekilde devamını bulasım gelen bir kitap ayrıca...( rüyamda bunu yapmayı denemiş olmamda tuhaf,rüyalarımı bile etkiledi.)

Gelelim içeriğe...

Akıl almaz bir olay örgüsü eşliğinde eğlenmece...

''..İki cihanda yüzü gülesi İbrahim Kurban'la birlikte bana kiralık ev araken Kuzguncuk'ta iki katlı ahşap bir binaya rastladık.İçeriye girdiğimizde bizi küçük bir meyve çuvalının andıran Taliha Teyze karşıladı...Evli miymişim? Değilmişim.O taktirde başka ev bakmalıymışım.Adım neymiş? Nuh'muş. Nuh muymuş? Yanımdaki delikanlı kimmiş? İbrahim'miş, arkadaşımmış.İbrahim miymiş? Hele şöyle bir oturalımmış.Bizimle birkaç kelam etsinmiş.Evvel zaman içinde bir miralay, onun için canını hiçe saymış.İsmi de üzerime afiyet Nuh'muş!

Yuhmuş!

Ne demişim?

Yok bir şeymiş.

Dahası varmış:Ona kıyan yılanın ismi de İbrahim'miş!

Ohaymış be!

Tam bu evin bulunduğu yerde, nezenin Taliha uğruna düello etmişlermiş.

Eee? Evi bana kiralayacak mıymış?

Kiralamak ne kelime, ben onun evladıymışım!

Yaşasınmış! Ak başıma Taliha kuşu konmuşmuş!...''

Okurken bol bol gülümsediğim,kelimelerin düzenine hayran kaldığım, heyt be! dediğim olmuştur.

Benim 'hüzün abidesi' olarak tanımladığım bebek bezi kralı Ferruh Ferman ile onun maskesi ile sevdiceğine yakın olabilen daha da hüzünlü Nuh'un ilginç öyküsü...

Kısaca, hem çok tuhaf, hem çok eğlenceli, hemde çok güzel bir roman.Hiç çekinmeden tavsiye edilebilecek,bunalımlı hayatınızın dinlendiricisi olabilecek kelime cümbüşü dolu kitap.

İbrahim Kurban başlıklı bölümde; olay akışıyla ilgisiz ihtimaller bölümü,Gizli ajan Habip Hobo bölümünde; Bir erkeğin hayatında...şeklinde başlayan parağraflar ve şu diyolog;

''Biliyor musun Hobbit?[bana Hobbir der.]

Neyi?

Yanılgılarımızın çoğu, düşüneceğimiz yerde duygulanmak ve duygulanacağımız yerde düşünmekten doğar.Ve yanağımı öpüyor.

Bir gözlük almalısın Gerenimo.[Gerenimo;Hacer Ceren'in lakabı]

Neden?

Her defasında dudaklarımı ıskalıyorsun.''

ve kitap sonunda ''devamı 121. sayfada'' notuyla hayrete düşürüp eğlendiren biricik romandır kendileri...

Kitaptan kopamadım,okuduğum süre boyunca...Sanırım ilk defa bu kitabı aldatmadım.Başka bir kitap okumaya falan başlamadım,gözüm o'ndan başkasını görmedi anlayacağınız.

Devamını rüyamda tamamlamaya çalışmam çok dikkatimi çekmiş olmakla beraber nedenini bilmiyorum.Ayaküstü rüyalarım yeniden başladı diye daha çok kitaba yönelmemdendir belki.Doğrusu o halde bile kurtulamamışken...

Her yeni paragrafın başında bulunan minik notlar gibi,kitabın başlangıcında da bulunan ''Canımın içi, böyle şeyler yalnızca romanlarda olur. (Cüneyt Arkın)''notlarına bayılmış olmakla beraber Murat Abiciğimize teşekkürlerimi sunuyor ve ''Abi sen n'aptın ya?'' demekten alamıyorum kendimi...

İyi okumalar...

''Bana hatırlat, nasıl bir şeydi bir şeye inanmak, tutkuya tutunmak,
 İnsanlar, dünya düşmüş üstlerine kıpırdayamıyorlar... ''